Ο σκηνοθέτης που, χωρίς να αντιγράψει, χωρίς να νοθεύσει, ύμνησε τη χώρα του και τον λαό της μέσα από τις αντιφάσεις του Μια φράση δεν ταιριάζει καθόλου στον Μιχάλη Κακογιάννη. Την προφέρει στο τέλος του «Βυσσινόκηπου» ο γερο-υπηρέτης Φιρς, ενώ από μακριά αντηχεί το τσεκούρι των ξυλοκόπων που κόβουν τις βυσσινιές: «Πέρασε η ζωή σαν να μην την έζησα». Πέθανε την περασμένη Δευτέρα, σε ηλικία 90 ετών, ανήκοντας στους προικισμένους και προνομιούχους της τέχνης και της ζωής. Το έργο του αναγνωρίστηκε διεθνώς, εξαρχής, διακρίθηκε, βραβεύτηκε, τιμήθηκε, είδε τη δουλειά του να αποδίδει καρπούς, εισέπραξε πολλή αγάπη, έκανε τις καλλιτεχνικές επιλογές που ήθελε χωρίς εκπτώσεις. «Ξέρω ότι υπήρξα συνεπής έστω και χωρίς οικονομικά οφέλη. Εχω χρηματοδοτήσει πολύ τις δραστηριότητές μου τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο», είχε πει σε παλαιότερη συνάντησή μας.
Από τον «ήσυχο επαρχιωτισμό της γενέτειράς του, της
Λεμεσού», βρέθηκε στο Λονδίνο με το ξέσπασμα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Μιλώντας «άψογα αγγλικά», όπως επισημαίνει ο Guardian στη νεκρολογία του, βυθίστηκε στην καλλιτεχνική του εκπαίδευση, αφού ξεπλήρωσε το πατρικό χρέος αποφοιτώντας από τη νομική σχολή. Σπούδασε ηθοποιός, παρακολούθησε σεμινάριο σκηνοθεσίας στο Old Vic, φλέρταρε με την όπερα ως τενόρος, καριέρα που έληξε εν τη γενέσει της, «άδοξα με ένα ανώριμο ρεσιτάλ, το οποίο πνιγόταν κάθε τόσο από τις ιπτάμενες βόμβες που τράνταζαν την αίθουσα». Αλλά ούτε ως ηθοποιός έκανε πολλά βήματα. Αφού ερμήνευσε τον «Καλλιγούλα» του Καμί, έβαλε τελεία στις υποκριτικές ανησυχίες του. Ενα σενάριο που είχε γράψει τον οδήγησε σε αναζήτηση χρηματοδότησης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το πρώτο όμως διετές αυτό κυνηγητό τον άφησε, όπως εξομολογείται ο ίδιος, «με μια φθίνουσα εμπιστοσύνη για το εμπορικό κατεστημένο, που ωφέλησε αλλά και δυσκόλεψε την καριέρα μου, με την άρνησή μου να ενταχθώ στο χολιγουντιανό σύστημα».
πηγη:kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου